Αναμόρφωση της ανεργίας
Του Μπαμπη Παπαδημητριου
Υποστηρίζουν οι γνωστοί προπαγανδιστές της καταστροφής, ότι απειλούνται οι μισθοί και οι υπόλοιπες κατακτήσεις στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Από τότε που μπήκαμε σε καθεστώς Μνημονίου διοχετεύονται «πληροφορίες» που επιβεβαίωναν την απειλή και παρακαλούσαν τους αρμόδιους δημοσιογράφους να μην ξεχάσουν ότι οι υπουργοί του Παπανδρέου προέτασσαν τα πασοκικά τους... στήθη, προκειμένου να μην περάσουν τα φρικτά σχέδια της τρόικας. Τις προηγούμενες μέρες, ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος ενημέρωσε με σαφήνεια τους συνδικαλιστές της εργατικής και εργοδοτικής πλευράς για την ανάγκη να βρεθεί μια Νέα Ρύθμιση στην αγορά εργασίας. Απευθύνθηκε σε όσους έχουν την ευθύνη να το κάνουν και εξήγησε ποια είναι τα δεδομένα που πρέπει να έχουν κατά νου. Πρακτικώς, αυτό που ζήτησε, είναι να καθίσουν στο τραπέζι της συλλογικής διαπραγμάτευσης και να προσδιορίσουν τους νέους κανόνες για το νέο κοινωνικό συμβόλαιο. «Δεν είναι μόνο το κόστος εργασίας καθοριστικός παράγοντας ανταγωνιστικότητας. Αλλά είναι και το κόστος εργασίας», είπε χαρακτηριστικά. Στο πρώτο Μνημόνιο και στην αρχική έκθεση των εμπειρογνωμόνων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (5 Μαΐου 2010) στο μικρό (μόλις μία σελίδα!) κεφάλαιο για τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές, υπήρχε και μία παράγραφος για την «πολιτική εισοδημάτων». «Το νομικό πλαίσιο για τη διαπραγμάτευση και τη διαιτησία για τον προσδιορισμό των αμοιβών στον ιδιωτικό τομέα θα μεταρρυθμιστεί. (...) Η νομοθεσία για την προστασία της εργασίας θα αναμορφωθεί προκειμένου να διευκολυνθεί η είσοδος και η αποχώρηση στην αγορά εργασίας (...)» Σε κάθε τρίμηνο και με κάθε νέο «έλεγχο», οι άνθρωποι της τρόικας κατανοούσαν το μεγάλο λάθος που είχαν κάνει όταν, στο ξεκίνημα της ελληνικής περιπέτειας, πίστεψαν πως θα είναι αρκετό να ληφθούν βαριά μέτρα μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος, ώστε να εξεύρει η ελληνική οικονομία ένα νέο σημείο για την επανεκκίνησή της. Οι ξένοι τεχνοκράτες διέθεταν μικρή έως ελάχιστη εμπειρία οικονομιών που διατηρούσαν χαρακτηριστικά από την εποχή κατά την οποία κράτος και συντεχνίες προσδιόριζαν, με κομματικές συμφωνίες, τις κατευθυντήριες γραμμές της οικονομικής ζωής. Εύκολα εξαπατήθηκαν από τους δήθεν καλοπροαίρετους υπουργούς του Παπανδρέου. Μετά τους πρώτους έξι μήνες της (καλής) αρχικής προσπάθειας, τα προβλήματα επανεμφανίστηκαν με πολύ μεγαλύτερη ορμή. Κυβέρνηση, κόμματα και συνδικαλιστές, αλλά και πολλοί επιχειρηματίες, νόμισαν ότι η κρίση μπορούσε να αντιμετωπιστεί αποκλειστικά στο δημοσιονομικό πεδίο. Το μεγάλο εκείνο λάθος τους πληρώνει τώρα η ελληνική οικονομία. Οι περισσότεροι έβλεπαν το πρόβλημα μόνον από τη δημοσιονομική του πλευρά. Στη δήλωση που έκανε ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος με την ευκαιρία της υπογραφείσης Εθνικής Σύμβασης (17/7/2010) τόνισε: «Συμφωνήσαμε σε μέτρα «ασπίδα» απέναντι στην κρίση που βιώνει η οικονομία και η κοινωνία μας λόγω της χρεοκοπίας του Δημοσίου». Οταν οι μεγάλοι επιχειρηματίες αυτής της χώρας αγνοoύν, με τις πράξεις τους, πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της οικονομίας είναι οι τεράστιες ελλείψεις ανταγωνιστικότητας, είναι αυτονόητο ότι η κρίση θα επεκτείνετο. Με τους επιχειρηματίες να βλέπουν μόνον τον δημοσιονομικό μέρος του παγόβουνου, έπρεπε να περιμένουμε ότι η οικονομία θα γονατίσει. Αυτό ακριβώς συνέβη. Κέρδη και θέσεις εργασίας εξαφανίστηκαν. Η επιχειρηματική δράση ενταφιάστηκε. Εγκατέλειψαν τις επενδύσεις και έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στις ασφαλείς... τοποθετήσεις. Ασχολήθηκαν με την κρίση μόνον στον βαθμό που επηρέαζε τα τρέχοντα εισοδήματα. Αγνόησαν τις επιπτώσεις της κρίσης, που ήδη υπήρχαν στην πλευρά της παραγωγής και των επενδύσεων. Τα ίδια συνέβησαν και από την πλευρά του μεγαλύτερου συνδικάτου των εργαζομένων, όπου ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος, υπερασπίστηκε την ίδια συμφωνία, λέγοντας ότι προσέφερε «ποσοστά αυξήσεων που αμφισβητούν το πνεύμα και το γράμμα του Μνημονίου ότι ο ιδιωτικός τομέας έπρεπε να μπει σε βαθιά κατάψυξη (...) ένα φως σε αυτό το τούνελ που μας έχει επιβάλει η τρόικα και το Μνημόνιο και υλοποιεί βεβαίως η κυβέρνηση». Η οπτική ήταν και σε αυτήν την περίπτωση καθαρά εισοδηματική. Μαζί με την παραγωγή και το παραγωγικό εμπόριο κατέρρευσε η απασχόληση. Η εκτόξευση της ανεργίας είναι αποτέλεσμα εκείνης της αμεριμνησίας με την οποία αντιμετώπισαν την κρίση οι κοινωνικοί εταίροι, καθώς και της επιλογής τους να προστατεύσουν το εισόδημα μόνον όσων έχουν δουλειά. Αγνόησαν τη συστηματική υποχώρηση στο επίπεδο ανταγωνιστικότητας με την οποία βρισκόταν αντιμέτωπη η ελληνική οικονομία από την επομένη της εισόδου της στην Ευρωζώνη. Το έκαναν μάλιστα με το «θράσος» εκείνου που θέλει να αποκρύψει τις μεγάλες ευθύνες του. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία εργοδοτών και εργαζομένων δεν δουλεύει για τους ανέργους ούτε για το μέλλον της οικονομίας. Είναι ακατάλληλοι να καθίσουν στο τραπέζι της μεγάλη συνεννόησης. Γι' αυτόν τον απλό λόγο, οι καλές προθέσεις του Λουκά Παπαδήμου θα αποβούν άκαρπες, η οικονομία θα βυθιστεί σε μεγαλύτερη κρίση και η νέα συμφωνία με τους δανειστές μας θα κινδυνεύσει. Αυτή τη φορά, οριστικά. |